«Θυμάστε το θέρισμα με το δρεπάνι; Και ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι…». Με αυτές τις λέξεις ξεκινούν πολλές αφηγήσεις παλαιότερων γενεών – τότε που το καλοκαίρι δεν σήμαινε διακοπές, αλλά θερισμό, ήλιο, χώμα και ιδρώτα.
Στην καρδιά της ελληνικής υπαίθρου, το δρεπάνι ήταν εργαλείο επιβίωσης, και ο θερισμός μια σκληρή, συλλογική δουλειά. Όμως, για τις γυναίκες, και κυρίως τις μητέρες της εποχής εκείνης, η ημέρα δεν τελείωνε με τη δουλειά στα χωράφια.
«Αν ήταν μόνο το δρεπάνι, η μάνα μου δεν θα έλεγε κάθε βράδυ ‘πού να βάλω το κορμί μου’», αφηγείται χαρακτηριστικά ένας απόγονος εκείνης της γενιάς.
«Είχε να μαγειρέψει, να πλύνει ρούχα για 11 ψυχές, να αρμέξει, να στρώσει στρωματσάδα, και μέσα σ’ όλα αυτά, να βρει χρόνο να αγκαλιάσει τα ξυπόλυτα παιδιά της, που αναζητούσαν λίγη ζεστασιά…».
Η γυναίκα της υπαίθρου, η μάνα, ήταν ταυτόχρονα εργάτρια, μάγειρας, νοικοκυρά, φροντιστής και ψυχή του σπιτιού. Χωρίς ρεπό, χωρίς φωνή στα ΜΜΕ, χωρίς τίτλους ή τιμές. Κι όμως, έβαζε θεμέλια για γενιές ολόκληρες.
Συμβολισμός και ευγνωμοσύνη
Αυτές οι γυναίκες, συχνά αφανείς ηρωίδες, αξίζουν να σταθούν ψηλά στη συλλογική μας μνήμη. Όχι μόνο για το έργο τους αλλά για το ήθος, την αντοχή και την αγάπη που προσέφεραν χωρίς ποτέ να ζητήσουν ανταπόδοση.
«Ο Θεός που τα βλέπει όλα, οφείλει να τις κατατάξει δεξιά των Δικαίων», καταλήγει το συγκινητικό αφιέρωμα.
«Μάνα μου, σ’ ευχαριστώ.»
Φώτο: @Ζωή Στο Χωριό
Πηγή: Θέρισμα με το δρεπάνι, και ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι…
